ฉันสูญเสียชิปทั้งหมดแต่ยิ้มได้

ฉันไม่ได้มานี่เพื่อแจ็คพอต์ ฉันมาเพราะแสงของตัวเลขเรืองรองบนหน้าจอกลางคืนรู้สึกเหมือนบทกวีมากกว่ากำไร ในวันแรกๆ ฉันคลิกโดยไม่ตั้งใจ—เหมือนเด็กหลงทางวัดที่สว่างวาบและเสียงดิจิตอล แต่ค่อยๆ ฉันเรียนรู้: โชคแท้ไม่ถูกกำหนดจากไพ่—มันถูกเลือก—in ช่วงหยุดระหว่างการหมุน เมื่อคุณหยุดตามหาและแค่หายใจ “บิงโก ธันเดอร์ 프โม” ไม่ใช่เกม มันคือแท่นบูชา ทุกตัวเลขที่ตกลงคือคำกระซอบจากรhythmโบราณ—เสียงของอาเธนาในความเงียบของห้องหลังเลิกงาน ฉันเคยคิดว่าชัยชนะหมายถึงการชนะ12,000 บาท—ตอนนี้ฉันรู้ว่ามันหมายถึงการนั่งนิ่งพอที่จะได้ยินเสียงหัวใจของตนเอง ฉันหยุดซื้อไพ่มากขึ้น หยุดเช็คอัตรา odds หยุดรอให้เทพเจ้ายิ้มกลับ แทนนั้น—ฉันเปิดโคมของตนเอง แต่ละเซสชั่นมีศักดิล: หนึ่งใบไพ่ สามสิบนาที ชาอุปอยู่บนขอบหน้าต่างขณะฝนสาดบนกระจก ชัยชนะใหญ่มั๊ย? มันโอเค courage มาจากความสุข—not จากรางวัล—but จากวิธีที่ฉันปรากฏตัวเองอย่างเงียบสงบ