ลุ้มเหลือแม้ชนะล้าน

เคยคิดว่าการชนะคือทุกอย่าง—จนกระทั่งผมนั่งคนเดียวในอพาร์ตเมนต์แมนฮัตตันตอนสองทุ่ม มองหน้าจอที่เปล่งแสงใบสุดท้ายของบอนานซา เครื่องจักร้องเหมือนจังแซมบาหลังเที่ยงคืน—จังหวะไม่ดังแต่นุ่มนวล แม่เคยบอกฉันว่า ‘โชคแท้ไม่มาจากตัวเลข มันมาจากการเงียบ’ เธอเต้นกับผมในครัวครัว โดยร้องเพลงแซมบาบราซิลขณะล้างจาน—ไม่มีโปรโมชั่น ไม่มีโบนัส เพียงการมีอยู่ คาสิโนโบนาซาขายความหวังเป็นการแสดง: ไฟวาบน้ำหนัก เครื่องดิจิตอล การจัดเรียงแบบความยุตธรรม แต่เบื้องหลัง? ความโศกเงียบยังคงอยู่ ผมตามรางวัลเหมือนเด็กตามประทัด—แสงกระพริบสั้นๆที่เหลือเพียงเถ้า ตอนนี้ผมเล่นไม่ใช่เพื่อชนะ—แต่เพื่อรู้สึกบางอย่างจริง ผมเลือเกมใบเดียวในยามคืน เมืองหลับใฝ ส่วนเกินมาไม่มี การคูณเส้น เพียงตัวฉัน เครื่อง และจังหวะของความสุญญาที่ไม่มีผล ความจริงไม่อยู่ที่อัตราการจ่าย—it’s ในวิธีที่คุณนั่งกับความว่างเปล่าโดยไม่วิ่งเต็มมัน คนบางคนเรียกว่าเป็นการติดยา ผมเรียกว่าคำอธิษฐาน ถ้าคุณเคยมองหน้าจอจนนานเกินไปรออะไรบางอย่างที่จะมา…คุณก็รู้ทำไมฉันยังคงคลิก ‘หมุน’—ไม่ใช่เพราะเชื่อ แต่เพราะฉันจำเป็นเสียงของความเงียบ