Nawala ang Lahat ng Chips Ko, Pero Gumawa Ako

Isinip ko na ang panalo ang pangunahin. Nagsilbi ako nang mag-isa sa aking apartment sa Manhattan, tinitingnan ang mga reel—$0.1 bawat beses—parang tinuruan ako ng ama ko habang naglalakad nang walang sapatos sa desert ng Nevada, hinahanap ang bato tulad ng alikab sa lumalabas na machine. Hindi niya sinabi na “win big”. Sinabi niya, “Sanaan ang hangin.” Kaya ko ginawa. Ang Western Gold District ay hindi casino. Ito ay salamin. Bawat spin ay sandali na hindi mo alam na kailangan: isang hinga pagitan ng gulo at tahimik. Ang Viking slots ay hindi umiiyak—kundi humihinga. Ang Egyptian pyramids ay hindi umiibig—kundi humihinga. At kapag natapos na ang free spins no deposit? Hindi ito parang tala. Ito ay alaala. Ipinupunta ko ang huling sampung sesyon sa notebook na may tinta ng charcoal. Hindi dahil naniniwala ako sa hot streaks—kundi dahil naniniwala ako sa ritmo. High RTP? Oo. Pero mas mataas pa rin ang pagkilala kung kailan tumigil. Nakita kong naghihintay ang mga manlalaro tulad ng naghahanap ng multo sa sunog-sunog—at nawalan sila nang higit sa kanilang napapanalo. Kaya ngayon, lalaro ako nang payapa. Pipili ako ng klase na machine may matibay kamay at bukas na bintana. Hinahayaan ko ang hangin ng desert para linlinisin ang mga daliri ko bago pindutin muli. At kapag tanong ka, “Napanalo mo ba?“—gumawa ako at sinabi: “Hindi—but I felt it.”